Felietonik Piatkowy ===> audio
I znów minął tydzień, tylko jeden z nich minął i dlatego z czystym sumieniem, nie tracąc cennego czasu mogę od razu przejść do rzeczy, zamiast – jak to zwykle ma miejsce – krygować się, tłumaczyć, obiecywać poprawę i na inne sposoby radzić sobie z faktem, że felietonik piątkowy znowu ukazał się z tak dużym opóźnieniem. Jednak nie tym razem. Jako się rzekło, tym razem rzeczywiście minął tylko jeden. Wiec, skoro nic już nie stoi na przeszkodzie, żeby przejść do rzeczy, tak i uczynię, czyli w samej rzeczy przejdę do rzeczy.
No to porozmawiajmy.
Co bystrzejszy słuchacz, już po wysłuchaniu tych kilku słów dotychczas przeze mnie wypowiedzianych z pewnością nabrał podejrzenia, że coś tu jest nie tak jak być powinno. Ja zaś na miejscu tegoż hipotetycznego i podejrzliwego słuchacza poszła bym o krok dalej i stwierdziła, że są możliwe dwa wytłumaczenia dla tak ślamazarnego i niczego nie wyjaśniającego początku dzisiejszego gadania mojego.
I tak, najsampierw podejrzewałabym samą siebie, że nie wiem o czym mam zamiar mówić a ta paplanina bierze się stąd, iż rozpaczliwie próbuje odnaleźć temat, który nie tylko dalby się pociągnąć przez następnych kilkanaście minut, ale również żeby na tyle zainteresował słuchaczy, aby ci – jak to zwykle ma miejsce – zasypali mnie przyzwoitą ilością – nie koniecznie pozytywnych maili tuz po zakończeniu programu. Podejrzewałabym, że mówiąc do państwa te słowa, które właśnie mowie, przebiegam w pamięci wszystkie wydarzenia minionego tygodnia, te tutejsze amerykańskie, ale również te z Brukseli i z Warszawy, a prze-bieg-nąwszy staram się zapamiętać, które są na tyle bulwersujące co by z nich udała się sklecić zajmująca opowiastkę. I żeby opowiastka ta dala się zakończyć przejmującym crescendo w postaci imperatywu moralnego wołającego o pomstę do nieba albo przynajmniej powodującego, że słuchacz zaduma się nad tym co usłyszał. Continue reading »
I znów minął tydzień, albo dwa. No niech będzie, minęło ich cztery i przyszedł czas, żeby znowu z mojej jaskini rozległ się ryk.
Jak zwykle wiele ku temu było powodów. Nie warto ich tu wyliczać, ani tym bardziej nie ma potrzeby, żeby tłumaczyć cóż to takiego się stało, że właśnie dzisiaj przerwałam wielomiesięczną abstynencje i będę Państwu mówić co mi ślina na język przyniesie. Zamiast jednego czy drugiego od razu przejdę do rzeczy i zacznę zupełnie przypadkowo byle gdzie czyli od sytuacji w polskim teatrze. Nie tylko w Teatrze Powszechnym w Warszawie a ogólnie, w polskim teatrze. Nie pamiętam, czy już państwu opowiadałam o tym jak to nie mogąc czasami usnąć słucham polskojęzycznego radia. Tego z Polski. 
Ponieważ za dnia czytam wiele polskich gazet, tych normalnych a głownie tych internetowych, więc w nocy słucham tego czego w żadnej szanującej się gazecie bym nie wyczytała, tzn. słucham TOK FM u. Głównie po to, żeby zrozumieć czym są karmione lemingi i cala reszta, która coraz rzadziej, ale jednak nie patrząc na mróz i lód wychodzi na ulice, żeby wykrzyczeć swoje racje. Tak różne od racji normalnego Polaka, że nie da się tego zjawiska pojąć bez zrozumienia kto i czym ich karmi. Karmi ich głownie gazeta Michnikowa, tygodnik Polityka, lisi-week i wspomniane wyżej radio TOK FM. Radio to, jeśli ktoś jeszcze nie wie, to przypomnę. Jest ono dzieckiem tygodnika Polityka I podupadającej gwałtownie na zdrowiu Gazety Wyborczej. Po co ja o tym mowie, przecież zaczęłam o teatrze? Ano jest powód, to co za chwile powiem, będzie właśnie pochodziło z fal po dwakroć już wspomnianego radia. Otóż w radiu tym można usłyszeć wiele rzeczy. Można usłyszeć, jak miota się w swoich porannych programach 
Wielowiejska, co chwile z nerwowym chichotem zaklinając się, że to jest straszne co ten PiS wyprawia. I ze ona nie rozumie, że można aż tak. Można usłyszeć jak Żakowski do spółki ze swą trzodą – Lisem, Władyka I Wolkiem podtrzymują się nawzajem na upadającym duchu i zawstydzając słuchaczy napominają ich, żeby również tego ducha nie tracili, bo zwycięstwo jest tuz, tuz. Trzeba tylko rękę wyciągnąć a będzie, jak było. Jest tamże cala ferajna odwiecznych myślicieli, żeby nie powiedzieć mędrców, nie precyzując bron boże, o jakich mędrców chodzi, a z których wymiennie tylko Passenta I Osiatyńskiego, bo pozostałych nazwisk nie zapamiętałam. Zaiste mędrcami być musza, bo nie tylko zwracają się do siebie per ‘rączki całuje panie profesorze’, ale również same mądre rzeczy opowiadają, przeklinając przy tym czasy które nadeszły i zachwycając się tymi które odeszły. Półtora roku temu odeszły, dwadzieścia piec lat a czasami słychać nutkę żalu za czasami, które odeszły ze śmiercią mędrca wszech czasów o którym w szkołach dziatwa się uczyła, iż on żył, on żyje i że on wiecznie będzie z nimi żył. No i którego nasza nieodżałowanej pamięci – tak o niej mędrcy owi mówią – noblistka wieszczyła, że będzie Adamem czasów które nadchodzą i wielbić go będą potomni na najdalszych, jeszcze nie odkrytych planetach. Eskalacja tęsknoty za czasami minionymi przekroczyła w tych dniach granice nie tylko absurdu, ale nawet dobrego smaku. Nie dalej jak wczoraj sędzina Gersdorf oznajmiła, ze PiS, cofa nas do czasu zaborów.
Mam nadzieje, ze ktoś z nich zapędzi się tak daleko i oznajmi wszem i wobec, ze przezywamy obecnie zloty okres w dziejach, jak za czasów Jagiellonów. Założę się, ze zrobi to mistrz intelektu i ciętego słowa, czyli Petru. 
Nie byli przygotowani na jakkikolwiek uboj krow, jednak z testamentu wynikalo, iz bez cwiartowania ktorejs z nich obejsc sie nie moze. Tak im zaczely mijac dni. Siedzieli w bezczynnosci owladnieci niemoca ktora na nich spadla z powodu trudnosci zwiazanej ze spelnieniem woli ojca. Krowy nie mialy sie lepiej i tez podupadaly na zdrowiu wskutek braku paszy tresciwej i naleznej im opieki. 
(==>
